Zo'n MRI-scanner is een nogal benauwde buis. Maar om het de patiënt wat prettiger te maken wordt er warme lucht doorgeblazen. Omdat het apparaat veel lawaai maakt – alsof er iemand aan de buitenkant op staat te timmeren – krijg je een koptelefoon op, waar muziek door wordt afgespeeld. Ik las laatst dat de patiënt mag kiezen, maar mij werd niets gevraagd. Het was een radiozender met popmuziek. Gelukkig niet de allernieuwste hits. Ik hoorde Michael Jackson voorbij komen, verder herkende ik niet veel.
Pas toen ik me weer aankleedde, alles lag nog net zo in het kleedkamertje als ik het achtergelaten had, zag ik dat er in de hoek een kluisje hing. Daar had ik mijn portemonnee in kunnen leggen, als ik het eerder gezien had. Toen ik voor de tweede keer op de verpleegafdeling lag kwam ik er achter dat er, in mijn kamer, in de kledingkast, ook zo'n kluisje zat. Ook die keer gebruikte ik het niet. Waarom ook ? Ik kwam nauwelijks mijn kamer uit en was eerder bang dat ik de code van het kluisje zou vergeten, dan dat ik bestolen zou worden.
Ondertussen verstreken de weken. Het werd september en oktober. Ik leerde leven met een katheter, wat wel een beetje een gedoe is, vooral als 's nachts de slang losraakt (twee keer gebeurd, maar gelukkig had ik het de tweede keer snel in de smiezen, waardoor niet het halve bed doorweekt was), of als ik overdag vergat het kraantje goed dicht te doen (ook twee keer en al vergeet je het maar vijf minuten, je moet je helemaal verschonen want de productie van urine gaat continue door).
De MRI gaf ook een onduidelijk beeld, dat wil zeggen dat er een paar plekjes waren die twijfelachtig waren. De uroloog zei me daarop dat hij biopten wilde nemen, om zeker te weten dat er in mijn prostaat niets kwaadaardigs aanwezig was. Wachttijd weer een paar weken.
Voor het nemen van de biopten had ik bloed en urine afgegeven. Kort daarop kreeg ik bericht dat de urine niet helemaal schoon was en dat ik, voor de behandeling, een antibioticakuur moest volgen. Dat deed ik, natuurlijk, maar ik vroeg me wel af of ik me misschien niet goed schoongehouden had. Ik had daar wel mijn uiterste best voor gedaan, dus vroeg ik de uroloog voor hij de biopten afnam, of ik misschien iets verkeerd had gedaan.
Hij stelde me gerust, het is, zei hij, bijna niet te vermijden dat er lichte ontstekingen ontstaan, als je met een katheter loopt. 'Je hebt echt niets verkeerd gedaan,' zei hij. 'Het is normaal dat de urine soms wat donkerder is, maar bij het nemen van de biopten willen we geen extra risico lopen op ontstekingen.'
Er werden tien biopten genomen, met een apparaatje dat klonk als een nietmachine. Dat was geen prettige ervaring. Ik moest plaatsnemen op een stoel met steunen voor de benen. De weer zeer vriendelijke en meelevende assistente vroeg me om mijn balzak omhoog te trekken, waarna ze die met een grote pleister vastplakte. Om de biopten te nemen zou de arts in het gebied tussen het scrotum en de anus naar binnen gaan. Onder verdoving, dat wel, maar de injecties daarvoor waren behoorlijk pijnlijk. Daarna voelde ik er niet veel meer van.
Ik maakte het grapje dat door die tien biopten mijn prostaat al kleiner werd. Dat gaf de uroloog toe, maar hij legde uit dat het om hele kleine sliertjes weefsel ging. Niet genoeg om werkelijk verschil te maken. Toen hij klaar was maakte de assistente de boel schoon. Het had behoorlijk gebloed en ik kreeg een dik verband mee voor in mijn onderbroek. De voorspelling was dat ik er, in de volgende dagen, niet veel pijn van zou hebben. Dat klopte wel, maar ik ging de eerste tijd toch extra voorzichtig zitten, want het voelde nogal beurs aan. Op de uitslag moest ik weer twee weken wachten.
Vooral mijn familie en vrienden zaten in die dagen in spanning. Ik maakte me eigenlijk niet zo heel veel zorgen. Een groot gezwel zouden ze, met al die foto's, echo's en scans, ondertussen wel gezien moeten hebben. Als het iets kwaadaardigs was moest het wel iets kleins zijn. Dan was het vast ook wel te behandelen.
Ik was er dus redelijk gerust op toen ik voor de volgende afspraak bij de uroloog verscheen. Hij stelde me meteen gerust, er was niets ernstigs aangetroffen. Dat er geen kwaadaardige cellen gevonden waren was mooi, maar een operatie was toch wel noodzakelijk, als ik weer normaal wilde plassen. Het was informatie die ik heel even moest verwerken.
Er moet geopereerd worden
Nog minstens een half jaar met die katheter rondlopen, dat zag ik niet zitten. Dan maar op de ouderwetse manier onder het mes. Wachttijd toch ook nog vier tot zes weken. Met een beetje mazzel zou ik nog voor de feestdagen weer thuis zijn. Dat spraken we af en ik kreeg van de assistente informatie en instructies mee. Weer bloed en urine inleveren, twee weken voor de ingreep, en vragenlijsten online invullen, i.v.m. de narcose.
Ik had de volgende dag net die vragenlijsten ingevuld en wat van de info bekeken toen het ziekenhuis belde, er was eerder plaats. Ik kon de derde week van november, twee weken later dus, al geholpen worden. De volgende dag reed ik, met mijn scootmobiel, naar het prikpunt om verschillende lichaamssappen af te geven en in de dagen daarna verzamelde ik alles wat ik dacht nodig te hebben in het ziekenhuis.
We probeerden het thuis, voor mijn vrouw, die in die periode ook gezondheidsproblemen had, zo te regelen dat zij zich zou kunnen redden tijdens mijn afwezigheid. Ik kocht blikken soep en bekers instant pasta en legde het vriesvak van de koelkast vol zakjes gesneden brood.
Mijn bankpasje en creditcard legde ik in een laatje in de kast en ook een boekje met wachtwoorden. Dat vertelde ik niet alleen aan mijn vrouw, maar ook aan onze dochter. Je weet maar nooit of ze, tijdens mijn afwezigheid, iets zouden moeten regelen. Dochter beloofde regelmatig bij haar moeder langs te gaan en mij te komen bezoeken.
Er ging, in de weken voor de operatie, van alles door me heen. Het was een vreemde situatie, waar ik in beland was. Ik hoopte dat ik er weer goed uit zou komen. Na de ingreep zou ik wakker worden met een spoelkatheter en zou de blaas gespoeld worden. Hoe dan, vroeg ik me af, met een soort pomp ? En die narcose. Stel je voor dat ik wakker zou worden en dat ik niet meer van muziek zou houden ? Of iets anders vreselijks ?
Onnodige zenuwen, zo zou later blijken. Er zullen mensen zijn die voor een operatie alles willen weten en op internet gaan zoeken naar informatie. Dat heb ik maar mondjesmaat gedaan. Ik wilde er niet voortdurend mee bezig zijn en mezelf niet nog meer ongerust maken. De door het ziekenhuis verstrekte info nam ik pas door, kort voor ik me daar moest melden. Mijn houding was: ik zie het allemaal wel als het zover is en ze zullen daar wel weten hoe ze het aan moeten pakken. Je moet er vertrouwen in hebben en je er dan maar aan over geven.
Mijn vrouw was nog te slecht ter been dus ik zou weggebracht worden door dochter en schoonzoon. Ervaren reizigers hebben toiletspulletjes en kleding zo voor het grijpen, ik moest alles bij elkaar zoeken en bedenken wat ik nodig zou hebben. Ik was de laatste jaren zo weinig op reis geweest – eigenlijk al jaren niet meer – dat ik niets direct voor handen had.
Het was even zoeken naar een geschikte tas, maar ik had er een gevonden. Een zwarte kunststof weekendtas, met witte stippen. Ik dacht dat ik ook nog ergens een toilettas moest hebben, maar vond uiteindelijk een andere. Zwart-wit gestreept. Niet de kleuren en patronen die ik zelf zou kiezen, maar ik vond het onzin om voor die paar dagen nieuwe spullen te gaan kopen. Mijn vrouw vond het geen gezicht, maar mij kon het niet schelen. Wie zou er nou letten op mijn tas ?
Ik had al, min of meer voor de gelegenheid, een smartphone gekocht. Zo kon ik in ieder geval makkelijk met mijn vrouw en kinderen bellen, berichtjes sturen, een beetje internetten, muziek luisteren en boeken lezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten